Tytuł wystawy jest niezwykle frapujący i już na wstępie sugeruje, że to dwie, a po dokładnym przyjrzeniu się wystawie – właściwie trzy niezależne i bardzo różne (również w warstwie technologicznej) opowieści wpisujące się jednak w to samo medium jakim jest fotografia. Ale wspólnych łączników możemy znaleźć znacznie więcej: wspomnianą fotografię, czas rozumiany jako zmienna fizyczna, który przeplata się z teraźniejszością, dąży do destrukcji, przemija, a może po prostu zanika oraz przestrzeń. Przestrzeń fotograficzną, w której pewne historie i zdarzenia zostają zarejestrowane, przestrzeń galeryjną, gdzie wszystkie elementy spotykają się ze sobą i zaczynają współgrać na zasadzie koegzystencji i pewnej synergii, a także przestrzeń będącą odwzorowaniem nieskończoności wszechświata, zawartą na płaszczyźnie fotograficznego obiektu. I niczym w teorii strun wszystkie te zdjęcia i obiekty, tak różne, stają się spójnym tworem wprawiając widza w pewien konkretny stan emocjonalny. Ulegamy tajemnicy spotkania z fotografią autora, jego filozoficznemu i kosmologicznemu podejściu do tajemnicy trwania i przemijalności chwili, która stanowi jego osobistą polemikę z koncepcją „teatru śmierci” Rolanda Barthesa. Marcin Jagnus daje nam promyk nadziei na pewną nieprzemijalność, zatrzymanie i zapętlanie czasu, pokazuje, że „...nadal żyje w nas dziewczynka lub chłopiec ze zdjęcia zrobionego 10, 20, 50 lat temu”. Wtedy fotografia może stać się dla nas tytułowym mostem, łączącym „wszystkie JA z całego «czasu naświetleń», który każde z nas ma do dyspozycji.”

Serdecznie polecam,
Kurator Anna Wolska

MOST