Z Izabelą Yamagate, uczestniczką programu „Żony Hollywood”, o emigracji, jedzeniu i marzeniach, rozmawiała Katarzyna Paskuda.

Decyzję o udziale w programie „Żony Hollywood” podjęłaś z łatwością?
Nie. Nie jestem celebrytką. Myślę też, że jestem dość skromna, nie lubię się afiszować, pokazywać, co mam, i ile mam. Propozycja spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Dostałam ją 1 kwietnia, więc myślałam, że to prima aprilis. Byłam przekonana, że ktoś robi mi dowcip i podszywa się pod Monikę Banach – Szembor, PR manager z Golden Media. Kiedy już do mnie dotarło, że to nie żarty, musiałam tę propozycję przemyśleć, przetrawić. Kilka tygodni później w moim domu odbyło się spotkanie z przedstawicielami programu. Jeszcze podczas niego nie byłam przekonana, czy moje uczestnictwo w przedsięwzięciu jest uzasadnione, ma sens, opierałam się, ale namówiła mnie moja córka Laila. To ona uznała, że to może być dla nas świetna przygoda.

Dla większości kobiet byłby to wielki stres, obawiałyby się pokazywania swojego codziennego życia, rodziny, swojego dorobku życia. Nie miałaś przed tym oporów?
Miałam. I to wielkie. Między innymi dlatego, że znajomi w Polsce nie znali mojej sytuacji materialnej. Program sprawił, że przeżyli szok. Jedna z koleżanek zasugerowała nawet, że dom, w którym mieszkam, na pewno nie jest mój, tylko TVN wynajął go na potrzeby programu. (śmiech)

Czy oglądałaś poprzednie edycje „Żon Hollywood”? Brały udział Twoje znajome?
Oglądałam pojedyncze odcinki, ale nie mogę powiedzieć, żeby jakość szczególnie uważnie. Co do występujących w poprzednich edycjach paniach… jedną znałam, krótko, przelotnie, nie zasługuje na to, żeby ją wspominać. (śmiech)

Czego spodziewasz się po udziale w programie?
Tak naprawdę, to moją pasją jest kuchnia. Chciałabym mieć swój program kulinarny. Jestem staroświecka – jest mi bliskie myślenie naszych babć i matek, że przez żołądek dociera się do serca. Lubię gotowaniem rozpieszczać moich najbliższych. Zdrowy i elegancki obiad to droga do udanej relacji.

Jako młoda kobieta z małym dzieckiem wyjechałaś z mężem do Wiednia, potem, w trudnym momencie dla Polski, do Ameryki. Chciałaś wtedy wyjechać za granicę i robić tam karierę, czy po prostu tak wyszło, bo mąż dostał tam pracę?
Wyjechaliśmy w stanie wojennym z paszportem w jedną stronę. Ameryka dała nam azyl.

Pracowałaś jako modelka. Jak wspominasz tę przygodę?
Wielkiej kariery nie zrobiłam i nie mogłam zrobić. Kiedy zaczęłam w tym zawodzie cokolwiek robić, już byłam w wieku emerytalnym dla modelek (27 lat). Ale pracowałam – pozowałam do katalogów, reklam dla dużych sklepów z odzieżą damską. I myślę, że to fajne doświadczenie. Nabrałam dzięki niemu pewności siebie.

Lubisz być fotografowana? Czujesz się piękną kobietą ?
Kocham kamerę, a sesja zdjęciowa z Tobą za obiektywem była wyjątkowa.

Kiedy życie z Twoim pierwszym mężem okazało się klapą, musiałaś jakoś dać sobie radę sama z dzieckiem. Było trudno?
Przed rozwodem prowadziłam butik Izabela Fashion, nie było więc tak, że tylko mąż zarabiał, a ja zajmowałam się domem. A po rozstaniu… zakasałam rękawy, zrobiłam kurs barmański w Los Angeles i pracowałam w Sheraton Hotel. Moja uroda bardzo mi pomogła, zarabiałam dobre pieniądze. Udało mi się nawet wziąć kredyt i kupiłam dom z pięknym ogrodem, basenem, jacuzzi. Byłam twarda, pracy się nie bałam, nie rozpamiętywałam straty, wiedziałam, że muszę dać radę i dałam.

Nigdy nie miałaś kryzysów, nie miałaś dość, nie chciałaś wrócić do kraju, do rodziny?
Nigdy nie przyszło mi to do głowy. Jestem jedynaczką, mama już była w Stanach, więc najbliższe mi osoby były przy mnie. Byłam głową rodziny, nie pozwalałam sobie na słabości .

Czyli rozstanie z mężem i samotne macierzyństwo to dla Ciebie nie najgorszy okres w życiu?
Oh, oczywiście, że jeden z gorszych. Przyjechaliśmy tu jako rodzina, z jedną walizką, wszystko budowaliśmy od podstaw. Wydawało mi się, że to na tyle mocno nas związało: wspólna walka o byt, życie na obczyźnie, dziecko, że nic nas nie rozdzieli. A potem spadła na mnie jak grom z jasnego nieba zdrada mojego męża z niby koleżanką Polką. Później rozwód. Nie było lekko, ale… nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Mam wspaniałe dzieci, choć i relacje z nimi, szczególnie z Lailą, nie należały do najłatwiejszych. Ale wspólny udział w programie „Żony Hollywood” bardzo nas zbliżył. Zadziałał jak najlepszy rodzinny psycholog.

Wasza relacja jest szeroko komentowana w polskich mediach. Dużo mówisz o swojej córce. Jesteście do siebie podobne?
Absolutnie nie! Laila jest zupełnie inna ode mnie. Jest bardzo niezorganizowana, ale pracuję nad tym. (śmiech). Ale nie zapominajmy o moim synu. Giorgio to wspaniały młody mężczyzna, ma 23 lata, jest właścicielem firmy produkującej liquidy do e-papierosów i odnosi na tym polu sukcesy.

SZCZĘŚCIU TRZEBA POMAGAĆ