Autor obejmuje w książce kilkadziesiąt lat, od czasów najwcześniejszych wyobrażeń z lektury „W pustyni i w puszczy”, przez pierwsze podróże na początku lat 90-tych, aż po 2015 rok. Obok przekrojowego spojrzenia na historie poszczególnych krajów, książka dostarcza konkretną dawkę wiedzy o ludności, historii, lokalnych obyczajach i obrzędach.

Interesujący jest wątek dotyczący obecności na tym najniebezpieczniejszym kontynencie świata Polskiej Akcji Humanitarnej. Kydryński opisał go w rozdziale, który nie przypadkiem zatytułował „Dowód życia”.

Obok pozytywnych akcentów polskiej pomocy dla Somalii, czytelnik otrzymuje też inny obraz, chwilami makabryczny i drapieżny. Przytaczaną często bezwzględność człowieka, kilka akapitów dalej autor wyjaśnia afrykańskim uzasadnieniem. Tutaj duchowość i jej brak lub zaprzeczenie istnieją obok siebie jak naturalna w Afryce koegzystencja szamana z katolickim kapłanem. Autor podejmuje próby wyjaśnienia niezrozumiałych zasad. Wybiera podróże, na które niewielu by się zdecydowało, do miejsc słynących z niebezpieczeństwa. Marcin Kydryński przytacza paradoksy, z którymi miał do czynienia, a które na miejscu wyglądają zupełnie inaczej. Spotyka innych podróżników, walczy z chorobą i mierzy się z odległą kulturą po to, by przekazać jej możliwie szerokie spektrum. Z opresji ratuje go często szczęście.