W rozumieniu człowieka pierwotnego cały świat jest ożywiony, a drzewa i rośliny nie stanowią pod tym względem wyjątku. Wszystkie organizmy na ziemi mają duszę, a każdej duszy należy się szacunek. Ludzie mogą wywierać dobry lub zły wpływ na roślinność, w zależności od dobrej lub złej natury swoich uczynków.  

W dzisiejszym świecie wzrasta poczucie utraty więzi ze światem jako całością, ale przyroda, czy tego chcemy czy nie wciąż pokazuje, że jesteśmy jej częścią. Relacja między organizmami żywymi jest ściśle powiązana. Roślina w równej mierze wpływa na człowieka, co człowiek na roślinę. W przyrodzie żywe organizmy przenikają się wzajemnie i wpisują w mądrość nadrzędnej całości. Wszystko co robimy Ziemi, robimy sobie. Usprawiedliwione potrzebami przeżycia wykorzystanie ziemi i jej zasobów przerodziło się w jej wyzysk. Konsekwencją tych zmian jest nie tylko zerwanie więzi człowieka z jego biologicznym domem, ale także postępujące niszczenie świata przyrody, mogące doprowadzić do ekologicznego kataklizmu.    

Teoria inteligencji roślin sprzeciwia się zachodniej wizji świata stawiającej człowieka przed wszystkimi stworzeniami, jednak jeśli chcemy uratować siebie, słuchajmy tego co do nas mówi przyroda i dostosowujmy się do jej wymagań. Być może warto sobie przypomnieć czasy, kiedy ludzie stanowili harmonijną jedność z naturą i odbudować utracona więź ze światem.  

Magdalena Kmiecik - absolwentka Warszawskiej Szkoły Filmowej, ASP w Poznaniu i Royal Academy od Fine Arts w Antwerpii. Jej prace publikowane były w takich magazynach jak Client, Surface China, One, Odalisquw, i-D czy L’Uomo Vogue. Obecnie mieszka i pracuje w Nowym Jorku.